De vrouw staat aan de oever
Ze kijkt naar de stroom
Dan daalt ze de stenen treden af
Daar staat ze stil en luistert
Een geel vogeltje vliegt voorbij
De zon schijnt op het water
Er zijn geen andere geluiden dan
Het eindeloze stromen van de bergrivier
En alles is precies zoals het moet zijn.
We waren op een korte vakantie in België, in het plaatsje Baelen. Op een mooie camping langs een kleine rivier zetten we onze tent op. Een idillische plek. Dat vond een bruidspaar ook, want naast onze tent werd een ceremoniële plek ingericht waar ze gingen trouwen. Tijdens de ceremonie waren wij niet aanwezig, wij wandelden in het bos. Daarvoor moest je met een wiebelige touwbrug de rivier oversteken en daarna kon je uren wandelen. Toen we terug waren was de ceremonie afgelopen en elders op het terrein werd er feest gevierd.
De hele dag hoorde je het geluid van het sneltromende water van het riviertje. Mensen kwamen regelmatig terug naar de ceremoniële plek en stonden dan naar het water te kijken. Soms daalden ze ook het stenen trapje af om aan de rand van het water te kunnen staan. Dit soort plekken is ook de natuurlijke verblijfplaats van vogeltjes als de grote gele kwikstaart. Helaas zijn ze vrij schuw, maar als je goed oplet zie je ze met hun golvende vlucht voorbij komen. Ze scheren vlak boven het water. Soms zie je ze op een steen of ergens langs de kant zitten.
Het geeft zo'n plek een heel bijzondere aantrekkingskracht.
In de klas is het stil
Iedereen kijkt naar mij
De meester stelde een vraag
En ik weet het antwoord niet
Nog even, dan zal de bel weer gaan;
Maar even duurt een eeuwigheid
Als ieder kijkt naar mij.
Je staat er misschien niet zo snel bij stil, maar ongewenst in de aandacht staan is soms ook grensoverschrijdend.
Welke vaardigheden kun je inzetten om de aandacht van je af te wenden?
Dat mannen bijna geen sieraden dragen…
Kom laten we een ijsje halen
Het zijn zulke warme dagen
Ik zal het wel betalen
Ja, het maakt mij natuurlijk niets uit
Maar, waarom ze dáárvoor kiest?
Het leven gaat vooruit
En er gebeurt niets
Hoewel, we gaan zondag chillen
Het is onze eerste date
En we kunnen doen wat we willen
Het is maar dat je het weet
De zon schijnt en ik loop over de markt. Kooplui prijzen hun koopwaar aan: “Aardbeien, drie voor drie!” Mensen lopen voorbij, sommige slenteren, anderen haasten zich tussen de slenteraars door. Op weg naar een doel, een boodschap, of zomaar even lopen. Mensen begroeten elkaar, nemen afscheid of maken een praatje. Tijdens het lopen vang ik flarden op van gesprekken, woorden in de wind.
De context ken ik natuurlijk niet, maar sommige zinnen blijven hangen. Een of twee zinnen en dan zijn de sprekers alweer voorbij en komt het volgende flard van een gesprekje bij me binnen. Een onsamenhangend geheel, of toch niet?
Ach, zei ze, in de wildernis van het 'alleen'
Vindt een mens geen houvast
Alles koud en glad en angstig
En niemand om je heen
Hij knikte, dat herkent hij wel:
Volstrekt onbegrepen
In een wereld vol verwarring;
Zo voelt het kleintje in hem zich dikwijls ook
Ze sloeg haar armen om hem heen
En even waren zij gelukkig samen.
Mensen worden gevormd door hun ouders en de omgeving waarin zij opgroeien.
Dat kind wat je ooit was, dat kleintje, leeft op de een of andere manier nog steeds in je. Het is een deel van je. Een kwetsbaar deel vaak, dat veiligheid en geborgenheid nodig heeft.
Achter de poort der vergetelheid ligt een pad
Nooit ben ik erin gegaan
In dat donker
Herinneringen van vroeger
Aan het einde glinstert iets
Het lonkt, ik weiger
Ik weet wel wat daar verloren is
Ik weet wel wat daar verborgen is
Ik weet wel wie daar woont
Ik weet wel van die schat
Maar ik durf niet
In dat donker
De paradox in het leven: Daar waar je grootste angst ligt, ligt ook je schat. Daar waar je het grootste conflict hebt, ligt je potentie tot groei. Dat is een principe dat in veel vormen van therapie gebruikt wordt. Dat is een principe dat mijn ratio begrijpt.
Maar iets in mij, wil daar niet gaan.
