Mijn gedachten laten mij niet met rust
Ze blijven steeds maar redeneren
Ik krijg ze met geen mogelijkheid gesust
'Niet-denken', wie kan mij dat leren!
Geen methode die ik vertrouwen kan
Omdat in elke redenatie wel iets mist
En mijn denken? Die ontdekt dat dan
En gaat nog meer denken, zeer beslist.
Mijn denken is zoals een trein
Die, eenmaal op stoom gekomen,
Niet meer te stoppen is. Dat doet pijn
En weerhoudt mij van mijn dromen.
Mijn denken houdt mij uit mijn slaap
Door steeds te blijven praten
Het gaat maar door en door,
Heeft dat helaas niet in de gaten.
Lief denken, gun mij even rust
Blijf niet altijd redeneren
Zonder denken kan ik vaak bewust
Ook van mijn ervaring leren.
Piekeren heeft iets paradoxaals in zich.
Als piekert heb je daar vaak geen controle over. Het gebeurt automatisch. Er heeft zich iets voorgedaan, of je hebt iets waargenomen en je voelt je daar angstig of bezorgd over. Dan begin je er over na te denken, te redeneren.
De onderbewuste bedoeling daarvan is het probleem onder controle te krijgen, of zekerheid te krijgen: als ik dit oplos, dan kan ik rusten. Maar je denken is zo slim dat het steeds weer gaten vindt in je redenering. En dan begint het denken opnieuw, met nog meer energie.
De paradox is dat het piekeren bedoeld is om iets op te lossen, maar nu juist onderdeel van het probleem wordt. Want 100℅ zekerheid zal je piekerende brein niet vinden. En toch blijft het dat wel proberen.
Uiteindelijk gaat het over veiligheid. Als de veiligheid hersteld kan worden, dan stopt het piekeren. Dat is misschien gemakkelijk gezegd, maar vaak niet zo gemakkelijk gedaan.
Er is zoveel wat ik niet weet
Al heb ik in mijn leven veel geleerd
Ik weet dat een mens ook veel vergeet
Ja, het leven is gecompliceerd
Al heb ik in mijn leven veel geleerd
Dit blijft maar tollen door mijn hoofd:
Ja, het leven is gecompliceerd
Zo word ik van mijn slaap beroofd!
Dit blijft maar tollen door mijn hoofd:
En die onrust duurt al veel te lang
Zo word ik van mijn slaap beroofd
Die gedachte maakt mij bang
En die onrust duurt al veel te lang
Ik weet dat een mens ook veel vergeet
Die gedachte maakt mij bang:
Er is zoveel wat ik niet weet
Opnieuw!
Geen mens had dit nu meer verwacht
En toch, opnieuw!
Met zoveel brute kracht
Gebeurt het weer opnieuw!
't Gaat over macht
Naar mededogen wordt opnieuw
Gesmacht
Dit gedicht gaat over het beginnen van oorlog, met als inspiratiebron voor het herhaalde 'opnieuw' de laatste regels van The Green Fields of France.
The Green Fields of France is een lied dat in 1976 geschreven werd door singer-songwriter Eric Bogle. Het gaat over een man die uitrust bij het oorlogsgraf van Willy McBride, die in 1916 op 19-jarige leeftijd sneuvelde tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Het laatste couplet reflecteert op de zinloosheid van oorlog en eindigt met een indringend opnieuw: “it all happened again and again, and again, and again, and again.”
and i can't help but wonder oh Willy McBride
do all those who lie here know why they died
did you really believe them when they told you the cause
did you really believe that this war would end wars
well the suffering, the sorrow, the glory, the shame
the killing and dying it was all done in vain
oh Willy McBride it all happened again
and again, and again, and again, and again
In dit huis, achter stenen muren
is de wind nauwelijks voelbaar
maar hoorbaar is hij wel
In razende vlagen
dakpannen en vallende bomen
NL-alert op onze telefoons
Blijft die schutting staan
waar is de hond en zijn de ramen dicht
zijn mijn kinderen veilig thuis?
Al is de wind fysiek niet voelbaar
de storm gevoelens in mijzelf
is dat wel.
Weet je wat ze niet zeggen
of schrijven, niet laten zien
omdat ze niet willen
dat jij dat weet?
Ze zijn woedend op mij omdat ik zeg
wat zij niet zeggen of laten zien
omdat ze niet willen
dat jij dat weet!
Ik prik er natuurlijk zo doorheen
je moet het zelf weten
vertrouw niemand
alleen mij.
