Je wordt geboren en dan leef je even,
doet wat dingen en daarna ga je dood.
Dit lot treft elk van ons van klein tot groot
en is een gegeven voor ieders leven.
Voor je lichaam zoek je dagelijks brood
maar ook je geest dien je voeding te geven
om niet heel je leven angstig te beven
en steeds te denken aan je stervensnood.
Zinloosheid in het leven deprimeert,
daarom willen mensen graag zinvol zijn
want zinvol kunnen zijn dat motiveert.
Zonder zingeving voelt een mens zich klein
en toch heb ik ook het belang geleerd
van het aanvaarden van ons eindig zijn.
Wat is de zin van het leven? Heeft het leven zin?
Dat zijn grote vragen waarmee je soms kunt worstelen: wat heeft het allemaal voor zin als we toch moeten sterven? Maar ook gedachten als: ik moet iets doen om mijn leven toch bijzonder en betekenisvol te maken. Is mijn leven wel betekenisvol?
Hét antwoord op die vragen ken ik niet, ik weet ook niet of er een algemeen antwoord bestaat. Ik denk dat ieder mens hierin zijn eigen weg en antwoord moet vinden. Een antwoord dat bij zijn of haar leven past. Want mensen zijn verschillend.
Voor mij begint het met accepteren wie ik ben. Mijzelf toestaan dat ik er mag zijn zoals ik ben: een eindig mens met talenten en beperkingen zoals alle andere mensen en levende wezens.
Dan kan ik voelen dat ik niet alleen ben en deel uitmaak van een groter geheel. Een omvattend geheel dat er al was voor mij en dat er ook na mij zal zijn. Vanuit die acceptatie kan ik betere keuzes maken voor hoe ik mijn leven wil leven op een manier die bij mij past.
Als de lente komt dan bloeien de bomen,
in de zomer staan ze vol in blad.
Ik verlang naar de herfst wanneer ik jou weer zie,
op het winterterras onder oude platanen.
HV
Een bekende Japanse dichter werd gevraagd hoe je een Chinees gedicht schrijft.
"Het gebruikelijke Chinese gedicht bestaat uit vier regels," legde hij uit. "De eerste regel bevat de beginzin, de tweede regel is de voortzetting van die zin; de derde regel keert zich af van dit onderwerp en begint een nieuw onderwerp en de vierde regel brengt de eerste drie regels samen.”
Natuurlijk geen jongen
Was Dolly van Dongen
Zij was een jong meisje
Met blauwe hoed
En werd geschilderd met
Kunstenaarskundigheid
Ja, door haar vader Kees
Die kon dat goed
Naar aanleiding van een briefkaart.
Wat is het toch fijn om de krant te lezen
Dan krijg je af en toe een goed idee
Wat zouden wij toch zonder nieuwsblad wezen!
Zo kreeg ‘k dit weekend deze boodschap mee:
“Een kastje thuis om CO2 te meten
en ook fijnstof.” Al lezend dacht ik: hé
Doe mee! Want mensen willen alles weten
Om zo hun levenskwaliteit te sturen
Voor zekerheid: een leven zonder zweten
Diep dacht ik daarover na, vele uren
Ik sprak erover met mijn naaste buren
En vroeg mij af: waarvoor zijn wij het bangst?
‘k Heb nu een kastje voor ‘t meten van angst!
De Volkskrant – Zaterdag & Opinie 20 februari 2021 P. 28
Een kastje thuis om CO2 en fijnstof te meten: alles voor de datajournalistiek.
Ik begrijp de intentie wel achter al dat meten. We willen de kwaliteit van leven controleren en waar mogelijk beheersen. Ik heb een technische achtergrond en hecht in die context veel belang aan meten. Meten is weten, als je weet wat je meet is ook mijn motto.
Tegelijk vraag ik me af in welke mate in het leven alles te beheersen valt, waar liggen de grenzen daarvan? Van dag tot dag meten, rapporteren en controleren kan ook gevoelens van onrust en angst oproepen. Dat is een van de ideeën achter dit gedicht:
Het verleden in mij opgeslagen
De man, de vader, vooral het kind
Wil ik graag met liefde blijven dragen
Ooms en tantes die ik in mij vind
Ze zijn zo levend als het maar kan
Op dat oude tuinpad met het grind
Zie ik daar oom Leen en tante Fran,
Oom Arie die, op de lorrierail,
In hurkzit zit - iets wat ik niet kan
Naast die romantiek is er ook veel
Oude pijn die ‘k liever niet meer deel
Ja, de betekenis van mijn levensdagen
Is als mijn verleden in mij opgeslagen
